شخصی

کمی از زندگی را برای کار کردن تخصیص داده ام و مقدار بیشترش را برای تو و خانواده. دوستانم باقی مانده ی زندگی ام را تصاحب کرده اند و من در این وسط زمان های رفتن از قضیه ی یک به بعدی را برای خودم زندگی می کنم. در راه که قدم می زنم تا به کارم برسم به خودم فکر می کنم: به اینکه چقدر شبیه آن چیزی که می خواسته ام، شده ام ؟! یا اینکه بهتر نیست وقتم را از بیرق-یا بیرغ!- آشنایان بیرون بکشم و کمی شبیه درویش شخصی ...

از روزهای گذشته و روزگار دوور چه چیز برایم مانده -همان سالها که به درگیریهای مزخرف روزمرگی های روتین دچار نشده بودم- ؟! چشمانم درشت تر بود و لپ هام پف دار! موهام به حکم و جبر مادرم تراشیده و گه گاهی به یک سانت میرسید. از لبخندم که بود یا نه بی خبرم ولی در اندک عکسهایی که گرفته اند، رد پایی هست. نوار کاست هایم گم شده اند و فقط ترانه هایی از جزیره در خاطرم مانده. خانه ای فروخته شده در وسط یک شهر شخصی ...